Zgliszcza Dziesięciu Wsi

Znała tą okolice lepiej niż tamten nieznajomy, a co przez to idzie doszła na miejsce po parunastu minutach spokojnym krokiem. Jej wzrok padał na drzewa, trawę no i głównie na zgliszcza, spalone domy i resztki jakie po nich pozostały. Szczerze mogła powiedzieć, że wygląda to nie najlepiej, widziała to już wiele razy, a mimo nadal wywołuje to u niej takie same emocje. Smutek i złość jednocześnie. Złość na ludzi którzy to zrobili i na osoby, które tutaj dokonały swego żywota. Odetchnęła cicho pod nosem i po chwili wzrokiem zaczęła szukać jakiejś żywej duszy, która mogła by się tutaj kręcić. Wzrok miała czujny, zaś uszy wytężyła by usłyszeć najcichszy jej dźwięk, jeżeli to nie pomoże to zawsze wyczuje kogoś po naturze jego aury.

Na końcu drogi prowadzącej przez spalone gospodarstwa stała dziewczynka w prostej, lecz nieco przybrudzonej białej sukience. Wpatrywała się w jeden z domów, z którego pozostały już tylko fundamenty. Na jej twarzy dostrzec można było cień smutku, ale wzrok raczej miała obojętny. Po dłuższej chwili odwróciła się od resztek budynku i zaczęła kopać leżący na ścieżce kamień. Każdemu jej krokowi towarzyszył ruch ciemnych włosów. Nagle mocniej zawiało, a mała zasłoniła twarz rękoma, by do ust lub do oczu nie wleciał jej piasek. Chciała postawić następny krok, ale potknęła się o wcześniej kopany kamień i runęła jak długa. Zamiast wstać zwinęła się w kłębek i leżała na ziemi.

Więc jednak wzrok jej nie mylił się. Dostrzegła dziewczynkę w dość przybrudzonej białej sukience, przyglądała się jednemu z domów. Z wrażenia sama na niego spojrzała z zmieszaną miną. Po chwili widząc iż dziewczynka upadła podeszła o niej i kucnęła -Hej wszystko w porządku ? To ja Haruka nie musisz się bać. - Widziała jej poprzednią reakcję lęk i strach na sam jej widok, jednak kiedy zjadła i odpoczęła nabrała do niej większego zaufania. Nie wiedziała czemu dziewczynka tutaj przyszła, ale chciałaby się tego dowiedzieć w końcu nie może pozostać tutaj sama w takim miejscu, gdzie jest niebezpiecznie.

Słysząc znajomy głos dziecko cofnęło dłonie od buzi. Na policzkach miała ślady po łzach. Kiedy zobaczyła Harukę uśmiechnęła się lekko.
- Dzień Dobry. - powiedziała cicho, siadając - Co pani tu robi?
Nagle jej oczy przejął chłód. Dziewczynka zbladła i zesztywniała, patrzyła nieruchomo w jeden punkt. Spłynęło jej po twarzy kilka łez, po czym wróciła do uprzedniego stanu: buzia jej się rumieniła, a oczy były nieco obojętne. Zamrugała kilka razy.
- Co pani tu robi? - zapytała ponownie, głośniej niż wcześniej.

Uśmiechała się lekko do dziewczynki przyjaźnie. -Dzień dobry powiedziała łagodnie do niej po czym Uśmiechała się pokazując, że nie musi się bać w jej obecności. Na jej pytanie chciała już odpowiedzieć jednak mina jej zmieniła się. Spojrzała na nią zdziwiona. Dłonią delikatnie wytarła łzy które spłynęły. -Martwiłam się więc chciałam sprawdzić czy jesteś na pewno bezpieczna. lekko się Uśmiechała na własne wypowiedziane słowa. Zmartwił ją stan nieznajomej miała nadzieję, że nic poważnego się nie stanie.


//Chciałabym przypomnieć o rozpoczynaniu dialogów od nowej linijki - post staje się wtedy znacznie przejrzystszy.
Hoshiko

Dziecko spojrzało przybyłej w oczy. Przyglądała się im przez sekundę czy dwie, po czym jej usta wykrzywiły się w uśmiechu.
- Nic mi nie jest proszę pani. - powiedziała spokojnie - Nie musiała pani przychodzić.
Dziewczynka przypomniała sobie, dlaczego leży na ziemi. Zaczęła przeczesywać palcami długie włosy, które przed chwilą wpadły jej w oczy. Na opuszkach zostawały jej drobne ziarenka piasku. Po chwili znów spłynęła jej po policzku łza, starła ją szybko.
- Przepraszam... Pewnie piach... - wyszeptała trąc powiekę.

Zmartwiła się łzami dziewczynki, miała nadzieję, że nikt tutaj nie był przed nią.
-Och uwierz, mi że musiałam. - Powiedziała spokojnie z delikatnym uśmiechem.
-Jadłaś coś ? Cokolwiek ? Mam nadzieję, że nie chodziłaś nigdzie sama - Powiedziała zmartwionym głosem. Pomogła jej wytrzeć łzy, które spłynęły po jej policzkach.Wzięła kosmyk włosów i założyła za jej ucho po czym wstała i wyciągnęła rękę by pomóc jej wstać.

//To ponownie ja. Pragnę przypomnieć zapis z regulaminu: posty muszą mieć długość co najmniej ośmiu linijek. Pół biedy jak zabraknie jednej, ale pięć linijek to stanowczo zbyt malo. Proszę tego przestrzegać.
Hoshiko, która juz raz za to oberwała.

Dziecko widząc wyciągniętą dłoń chwyciło ją i podniosło się z ziemi. Ręka dziewczynki była chudziutka, a na jednym z palców miała drobne zadrapanie.
Gdy Tkacz spytała ją o to, czy nie jest głodna i czy nie chodziła nigdzie sama nie odpowiadała. Dopiero gdy wstała powiedziała:
- Proszę pani, jak miałabym nie chodzić sama? Przecież nie można siedzieć w miejscu tyle czasu, bo wrośnie się w ziemię!
Mówiąc to miała na myśli starą bajkę, którą opowiadało się dzieciom podróżników i kupców. Kiedy ci wyruszali, tłumaczyli swoim pociechom, że muszą odjechać, bo złe stworzonka żyjące w w ziemi chwycą ich za stopy i wciągną do swojego, podziemnego świata, z którego nie ma wyjścia, i że zamienią się w podobne istoty i będą porywać następnych i następnych.

Spojrzała zdziwiona na dziewczynkę, kiedy to powiedziała. Pamiętała to opowiadanie i może nawet część z niej było prawdą.
-Mam dla Ciebie ważne pytanie. - Powiedziała spokojnie głaskając dziewczynkę chwilę po włosach.
-Znasz może mężczyznę o czerwonych włosach i jednym dziwnym okiem ? Powiedziała do niej przyjaznym tonem, co prawda nie miała pewność czy ona zna jego, lecz on znał ją, co ją martwiło. Uśmiechnęła się delikatnie do niej po czym wsunęła jedną rękę do kieszeni swoich spodni. Miała nadzieję, że ta dwójka nie jest ze sobą jakoś specjalnie połączona, albo coś w tym stylu. Rozejrzała się lekko dookoła siebie mając nadzieje, że ten facet nie poszedł za nią, jednak nie wyczuła tutaj żadnej wrogiej aury więc wszystko powinno być w porządku całkowitym.

Po zadaniu pytania dziewczynka podparła się rękoma o boki i stała tak chwilę zamyślona. W jej oczach można było niemalże dostrzec przelatujące przez głowę myśli i wspomnienia. Zamrugała kilka razy.
- Hm... Nie przypominam sobie nikogo takiego. - powiedziała powoli, nieco zadumanym tonem - Nie proszę pani, nie wiem kto to.
Dziecko odwróciło się nagle i spojrzało za siebie. Popatrzyło chwilę i odwróciło się z powrotem do rozmówczyni.
- Słyszała pani? Ktoś śpiewał. - Znowu zwróciła głowę w tę samą stronę. - I dalej śpiewa. Ładnie.

Słysząc jej odpowiedź pokiwała głową na zgodę, może to i lepiej, że go nie zna, będzie przez to mniej kłopotów.
-Rozumiem, no nic trudno się mówi. - Uśmiechnęła się lekko pod nosem po czym spojrzała na odwracającą się dziewczyną, nie wiedząc po co to robi. Uniosła jedną brew do góry słysząc jej słowa. Po chwili sama musiała się skoncentrować by cokolwiek usłyszeć.
-Faktycznie. Ale kto..śpiewa w takich miejscach? Pomyślała na głos zaskoczona, to raczej nie było miejsce do śpiewu, a do odprawiania modłów dla zganionych tutaj ludzi. Jednak dziwił ją sam fakt iż tutaj przyszedł ktokolwiek śpiewać. Zapewne będzie to kobieta, bo raczej mężczyźni nie przychodzą w takie miejsca jak te.

Głos śpiewającej był nieco usypiający. Dookoła zgliszcz gospodarstw zaczęła podnosić się mlecznobiała mgła, z której wybijały się zarysy dawno nieistniejących już budynków. Piaszczysta droga zszarzała od mgły, nie dało dostrzec się własnych nóg gdy spojrzało się w dół.
Dziewczynka wydawała się oderwać od rzeczywistości słuchając tej... Pieśni? Czy można było nazwać to pieśnią? Brzmiało to bardziej jak pewnego rodzaju melodia rytualna. W każdym razie dziecko słuchając tego głosu zapadło w trans i zaczęło powoli iść w stronę dźwięku. Po kilkunastu krokach zaczęła przyśpieszać i po chwili w biegu zniknęła za rogiem jednego z widmowych domów.

Spoglądała na dziewczynę, a potem na mgłę, która z każdą nadchodzącą chwilą unosiła się wyżej. Nie podobało się jej to co się tutaj działo, wyglądało to na jakiś rytuał, albo coś bardzo do tego podobnego. Im dalej patrzyła na mgłę to tym mniej mogła zauważyć, teraz ledwo dostrzegała własne stopy. Po chwili spoglądając na dziewczynę zmarszczyła brwi.
-Ej ej Potrząsnęła ją delikatnie za ramie widząc iż wygląda w jakimś transie. Widząc, że zaczyna biec przed siebie, Haruka zaczęła również biec za nią na ślepo.

-Poczekaj ! Gdzie biegniesz ? Powiedziała głośno, jednak sama musiała uważać by się nie przewrócić czy potknąć. Miała nadzieję, że osobą, która tu jest nie chce zrobić niczego złego Arelii. Jeżeli tak musi ją obronić by tamten czerwonowłosy jej nie znalazł.

Za rogiem znajdował się niewielki placyk. Dawniej najprawdopodobniej było to miejsce spotkań mieszkańców tej wsi. Teraz w centrum poletka siedziała młoda kobieta, a kilka metrów od niej zatrzymała się zahipnotyzowana Arelia. Z sekundy na sekundę kobieta śpiewała coraz ciszej i ciszej, gdy nagle zamilkła i zemdlała. Dookoła miejsca, w którym siedziała można było dojrzeć dziwne znaki usypane z kruszonego węgla. Coś na wzór starożytnych run.
Wraz z jej omdleniem dziecko zdawało wyrwać się z transu. Kiedy zobaczyło, że śpiewająca upada podeszła do niej i nachyliła się nad nią, jednak jej nie dotykała. Przyglądała jej się tylko bacznie. Zaczęła również opadać mgła i powoli znikały iluzje pod postacią domów. Przynajmniej wydawały się iluzjami - kto wie, jakimi mocami dysponuje leżąca bez ruchu osoba?
Ogółem była to bardzo piękna, młoda dziewczyna. Wyglądała na osiemnaście, może dwadzieścia lat. Była dość drobnej budowy, skórę miała stosunkowo jasną. Na ramionach i ziemi rozłożyły się jej długie, złociste włosy. Ubrana była raczej dość zwyczajnie, nie wyglądała na szamankę czy kapłankę. Na szyi zawieszony miała wisiorek przypominający kroplę wody. Mienił się on różnymi barwami, oprócz tego doczepione do niego były dwa pióra - jedno beżowe, a drugie grafitowe.

Dotarła na miejsce. O dziwo nie przewróciła się o żaden wystający korzeń czy też kamień. W milczeniu przyglądała się kobiecie, która najwidoczniej była sprawczynią całego tego dźwięku, który słyszała. Nim się obejrzała śpiew ucichł, a dookoła nieznajomej dostrzegła okrąg zrobiony z węgla, o ile dobrze widziała znaki. Powoli odeszła do kobiety, widząc iż upada również podeszła i kucnęła obok, wyglądała na młodą i ładną osobę.
- Co to było do cholery Resztę zdania dokończyła w swojej głowie lekko zdziwiona tymi wszystkimi rzeczami, które się stały tak nagle.
-Hej, obudź się Szturnęla delikatnie nieprzytomną kobietę po ramieniu, wyglądała zbyt młodo by sama takiego czegoś mogła zrobić, chociaż kto wie. Raczej nie wyglądała na winowajczyni tego wszystkiego, ale jednak to musiała być ona. Dziwnie się czuła słysząc tego typu śpiew, może przydałoby się wyciągnąć od nie jakieś ważne informacje nim odejdzie wraz z Arelią.

Dziewczyna leżąca na ziemi poczuła lekkie pacnięcie. Drgnęła lekko, a na jej twarzy pojawił się grymas bólu. Podniosła powieki i oliwkowymi oczami zaczęła wpatrywać się kolejno w Harukę, potem w Arelię. Na dziecko patrzyła znacznie dłużej, niemalże prześwietlała ją wzrokiem.
Otworzenie ust dużo ją kosztowało.
- Jeszcze... Żyję. - wyszeptała.
Blondynka chwilę jeszcze leżała bez ruchu po czym z krzykiem usiadła w siadzie prostym. Jej ubrania były przybrudzone od węgla i piachu, a na jej dłoniach i gardle dostrzec można było zaczerwienienia podobne do oparzeń.
- Masz wodę? - skierowała swoje pytanie do niebieskowłosej*.


*Ciemny fokus to odcień niebieskiego?

* mam fioletowe włosy, ale cóż xD Zdaje mi się, że tak.

Widząc iż dziewczyna poruszyła nerwowo oczami spojrzała na nią lekko zmartwiona i zdezorientowana jednocześnie. Nie bardzo wiedziała czy powinna się obawiać obawiać znajomej. Mimo wszystko widząc ją słabą  musiała jej pomóc.
- Tak mam wodę, spróbuj się nie ruszać, Arelio odsuń się nieco. - Poprosiła dziewczynę lekko odsuwając ją na bok by zrobić dla siebie miejsce. Sięgnęła do pasa wyciągając niewielki pojemnik na wodę (zapomniałam nazwy xD) po czym wyczarowała niewielką ilość wody, pewnie koło stu lub więcej mililitrów. Następnie przysunęła go do ust dziewczyny.
- Proszę, tylko pij powoli. Powiedziała spokojnie pochylając przedmiot. Woda, która była w środku powoli zaczęła lecieć do ust nieznajomej. Nie mogła jej zostawić samej, nie w takim stanie. Wyglądała gorzej niż Arelia, jeżeli chodzi o wsparcie czy obronę własną. Jedynie teraz ciekawiło ją co ta dziewczyna tutaj robiła, zwłaszcza zainteresował ją fakt tych run.
- Czemu byłaś tutaj sama ? Śpiewałaś jakiś rytuał ? - Spytała po chwili, kiedy dziewczyna napiła się dostatecznie dużo by móc jej odpowiedzieć.

- Rytuał? - zapytała nieco zdziwiona dziewczyna. Te kilka łyków wody było dla niej jak zbawienie - Raczej nazwałabym to... Rzucaniem czaru. Posługuję się Magią Życia. Niech cię nie zwiedzie mój młody wygląd, mam sto dwadzieścia jeden lat.
Blondynka przerwała na chwilę i wzięła kilka głębokich wdechów. Ewidentnie bała się kontynuować opowieść - mało jest osób posługujących się tą magią co ona. Do tego tak dobrze rozwiniętą. Kto wie, czy nie znajdzie się chętny na wykorzystanie jej umiejętności.
Po kilku kolejnych wdechach jednak zaczęła mówić dalej.
- Starałam się rzucić zaklęcie, które przywróciłoby  tą wioskę do życia. Ja... Tyle ćwiczyłam. Dawałam z siebie wszystko, starałam się zebrać moc, aby móc tego dokonać. A i tak się nie udało. - Po jej policzku spłynęła łza - Kilka lat temu w tym pożarze zginęli moi rodzice i siostra. Pomimo... Nawet pomimo takiej mocy nie byłam w stanie ich uratować.
Zawiał wiatr, a znaki usypane z węgla zaczęły się rozsypywać.
- Mimo potęgi jestem taka słaba... Po co mi te zdolności, skoro nie mogę ich użyć by zwrócić życie najbliższym?

W milczeniu spoglądała na dziewczynę, kiedy mówiła. Szczerze to najbardziej zszokował jej wiek, choć i ona do młodych już nie należy to trzeba przyznać.
-Czary w takim miejscu toż to niecodzienne zjawisko - Wymamrotała pod nosem cicho. Słysząc jej moc zaskoczyła się faktycznie mało kto posługuje się taką magią i mało się takich osób widuje na co dzień. Kiedy wysłuchała tego co powiedziała dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.
- Ta wioska...Ona już taka zostanie, a niestety muszę ci powiedzieć, że nie przywrócisz zmarłej osoby do życia. - Po tych słowach delikatnie i czule wierzchem ręki starła jej łzy z policzka i pogłaskała ją po policzku w matczyny sposób.
-Jestem o wiele starsza niż na to wyglądam, ale wiem jedno. Zmarłych nie powinno się wybudzać z snu. A z tego co sama zauważyłam to wielka moc to wielka odpowiedzialność, powinnaś to zapamiętać. - Uśmiechnęła się delikatnie, co prawda sama już jest samotna od jakiegoś czasu. Odczuwa to czasami, jednak nigdy nie wpadła by na pomysł by przywrócić swoich krewnych oraz rodziny do życia. Spojrzała na blond kobietę po czym matczynym gestem pogłaskała ją po włosach.

Blondynka była nieco zdziwiona uprzejmością obcej kobiety, i gdy ta pogłaskała ją po głowie cofnęła się i z jękiem wstała. Wyciągnęła przed siebie lewą dłoń. Wydobyło się z niej złotawe światło, którego ciepło dało się odczuć stojąc około metra od jego źródła. Dziewczyna przyłożyła ją [dłoń] wpierw do lewej, a potem do prawej nogi. Wydawała się odczuwać pewnego rodzaju przyjemność.
- Od razu lepiej. - westchnęła. - Chyba... Nic tu po mnie.
Spoglądała jeszcze chwilę na Zgliszcza Dziesięciu Wsi, po czym otarła ostatnią, zbłąkaną łzę. Odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku miasta. Zatrzymała się po kilkunastu krokach.
- Dzięki za rady. Gdybyś mnie kiedyś szukała, nazywam się Ana. Wolałabym jednak, abyś nikomu nie wspominała o moich mocach.
Ruszyła dalej, już więcej się nie odwracała. Gdy zniknęła za pierwszymi zabudowaniami czarne okruchy węgla zamieniły się w iskierki i podleciały na wysokość oczu Haruki, układając się w imię zielonookiej.

Spoglądała na złotowłosą raczej ze spokojem niż zdziwieniem. Również po chwili wstała otrzepując swoje spodnie z zbędnej trawy. Po czym uśmiechnęła się lekko pod nosem.
- Dobrze zapamiętam Ana. Do zobaczenia - Pożegnała się z nieznajomą nie dowiadując się niczego, ale jednak nie wyglądała na groźną więc to wyszło jej tylko na plus.
-Arelio może coś zjemy ? Spytała po chwili dziewczynki wyciągając rękę by pomóc jej się podnieść.
- Jesteś głodna ? - dodała po chwili w sumie sama już nieco jest głodna, więc przerwa na jakiś posiłek na pewno będzie dobry. Zapomniała wziąć ze sobą jakiejś przekąski, ale to nic. Spojrzała na dziewczynkę ciekawa, choć w sumie nic już jej tu nie trzyma, to mimowolnie martwi się o nią.