Kompleks Szkół Im. Teacha D Matnucha

Jak sama nazwa wskazuje, jest to kompleks nowoczesnych budynków, pełniących rolę dydaktyczną dla młodocianych.
We wschodnim skrzydle znajdują się salę dla dzieciaków w przedziale wiekowym 6-12.
Zachodnie skrzydło zajmują Gimnazjaliści (12-15 lat), natomiast "Serce" szkoły należy do terytorium Licealistów.
Za budynkiem powstało boisko - coś na kształt areny - gdzie testowana jest sprawność fizyczna, oraz umiejętność pracowania w grupie.

Spała. Śniła pręgowane sny, a łóżko było takie wygodne... Ciszę rozdarł budzik, więc nie miała zbyt wielkiego wyboru - musiała wstać.
- Nie chce mi się - stwierdziła, wyłączając alarm. Niestety, pierwszy dzień w nowej szkole - spóźnienia nie będą tolerowane. Przynajmniej formalności miała za sobą.
- Shion, pobudka!
Potrząsnęła głową. Mało brakowało. Rzuciła się w kierunku szafy i wyciągnęła mundurek, przyglądając mu się krytycznym okiem. Na wsi nie trzeba było martwić się o takie rzeczy, ale to było miasto. To Miasto. Wciągnęła go na siebie, po czym popędziła do łazienki. Umyła twarz w zimnej wodzie, nie zapomniała o wyszczotkowaniu zębów i przeczesała włosy szczotką z gęstymi igłami.
-Kucyk, czy rozpuszczone? - spojrzała w lustro - kucyk.
- Pamiętaj o śniadaniu.
Ale jej już nie było. Pędziła z parasolką w ręku i torbą przewieszoną przez ramię. Dobiegła równo z dzwonkiem, choć musiała jeszcze w międzyczasie wykonać unik, gdyż ktoś próbował walnąć ją drzwiami. Sięgnęła do kieszeni, żeby sprawdzić gdzie ma lekcję i...
- Nie ma!

Ostatnie co pamiętał to, że pieczęć, która znajduje się na jego przedramieniu jest jednorazowa. No dobra. Pojawił się w jakiejś...łazience? Tylko, że ze dwa metry nad ziemią. Tym razem poczuł uderzenie o ziemię. Stęknął głucho. Po tej teleportacji zrobiło mu się niedobrze. Nigdy wcześniej nie przenosił się w ten sposób. Podbiegł do muszli klozetowej, ale na szczęście dla niego odbyło się bez rewelacji. Napatrzył się trochę z przedsionka na ludzi. Wiedział co i jak działa, dlatego też nie był taki zagubiony w obecnej chwili. Podszedł do zlewu i umył sobie twarz wodą. Podniósł głowę aby spojrzeć w lustro.
-Co do cholery..? - Spytał widząc swoje stare ciało. Mało tego. Jakimś cudem miał na sobie białą bluzę z kapturem oraz czarne dresy. Natomiast stopy pozostały gołe. Zaczął macać się po plecach. Jego broń była na swoim miejscu. Odetchnął cicho i ruszył do wyjścia Gdy znalazł się na korytarzu zaczął się rozglądać. Było tam pełno dzieci, i wszystkie w mundurkach. Czyli znalazł się w jakiejś szkole. No dobra. To teraz trzeba by jakoś wyjść. Tylko..Jak? Nie znał drogi więc zaczął rozglądać się naokoło .

Świstek papieru zniknął, a Shion nie miała ochoty być zależna od kogokolwiek, więc o drogę nie pytała. Kiedy korytarze opustoszały, a nadal nie znalazła sali, porzuciła poszukiwania. Nie należała do osób cierpliwych, choć w tym wypadku nie opłaciło jej się zarzucenie obowiązków, gdyż po prawdzie kartka leżała w portfelu, w plecaku. Wystarczyło tylko jeszcze raz go przeszukać, jednak tego nie zrobiła.
Zamiast tego, ruszyła pozwiedzać.
- Powinien być gdzieś powieszony plan budynku - stwierdziła poirytowana, kiedy ponownie skręciła w ten sam zakręt. Ach, jakże przyjemnie kręcić się w kółko...
Wróciła się tą samą drogą, aż - wreszcie - znalazła inny korytarz, a na końcu... Jest!
Rzuciła się z uśmiechem ulgi w stronę planu i nagle wpadła na coś. A dokładniej - kogoś.
- Ała! - wyrwało jej się w momencie, kiedy jej szacowne cztery litery gruchnęły o ziemię.
Spojrzeniem odszukała osobnika w połowie winnego karambolu. Już chciała powiedzieć coś niezbyt miłego, ale pohamowała się. Właściwie, to wygląd tamtego uderzył ją na tyle, że w tym momencie zapomniała języka w gardle. Nie wiedziała, czy powinna się śmiać, czy może płakać. Postanowiła przeprosić, zanim zacznie chichotać, co wkrótce miało nastąpić.
- Przepraszam, zagapiłam się nieco... nic Ci nie jest?

Stał tak rozglądając się po korytarzu. Nagle poczuł tylko jak coś, a raczej ktoś na niego wpada. Spojrzał w tamtą stronę chcą warknąć coś typu "jak Ty łazisz, łajzo?", lecz widząc przedstawicielkę płci pięknej zdusił te słowa w sobie. W pewnym momencie zarzucił kaptur na twarz. Nie chciał żeby ktoś więcej ją widział.
-To ja przepraszam. Nic mi się nie stało. A z Tobą w porządku? - Zapytał ją drapiąc się nerwowo w tył głowy. Pochylił się i wyciągnął ku niej, zdrową, prawą rękę. Lewą ukrył w rękawie buzy.
-Oficjalnie nie widziałaś jak wyglądam, jasne? - Zapytał zerkając na nią groźnie, a przynajmniej starając się tak wyglądać. Nie chciał, aby ktoś się o nim dowiedział. Cholera. Miałby kłopoty. Znów podrapał się po głowie, czekając na odpowiedź dziewczyny.

Zaobserwowała ruch kaptura. Twarz w cieniu, a więc chciał ją ukryć. Właściwie, to nie wyglądał aż tak źle, chociaż jego oczy należały do rzeczy, które ciężko wymazać z pamięci. Jako, że sama nie miała w swojej aparycji niczego, co chciałaby ukryć, ciężko jej było pozostawić to bez komentarza, jednak udało się i nie wypaliła z czymś, czego później mogłaby bardziej żałować.
- Tak, raczej wszystko mam na swoim miejscu... - odpowiedziała, łapiąc wyciągniętą rękę nieznajomego. W końcu, czemu by nie skorzystać z ułatwienia?
- Oke. Chociaż wydaje mi się, że to lekka przesada. Wyglądasz... no, prawie normalnie - wyszczerzyła zęby w nieco zjadliwym uśmiechu, który jednak demaskowały jej oczy pełne ciekawości i jakby sympatii?
- Tak właściwie, to jestem tu nowa. Nie wiesz może, jak dostać się do pokoju nauczycielskiego? - spytała. Tyle czasu zmarnowane, a do tablicy jeszcze pół korytarza. Tak jest łatwiej i wygodniej - a raczej, miało być.

Gdy odpowiedziała, że jest z nią w porządku odetchnął cicho. Póki co żadnych kłopotów. I dobrze.
-Prawie normalnie? Zabawne. Chciałbym tak wyglądać. - Powiedział, a w jego oczach można było dostrzec delikatny błysk.
-Nie mam zielonego pojęcia o rozmieszczeniu pokoi w tym budynku. Sam się zastanawiam, gdzie znajduje się tutejsza biblioteka. - Powiedział drapiąc się po nosie. Nagle jakby w panice zaczął macać się po bokach. Na szczęście znalazł swoją torbę i odetchnął cicho. Oparł się plecami o ścianę i osunął powoli na tyłek. Przez chwilę skupił się na otaczającej ich aurze. Siedział tak około minutę.
-Chyba wiem, gdzie jest pokój nauczycielski. Mogę Cię zaprowadzić. - Zaproponował spoglądając na nią, a z cienia, tworzonego przez kaptur widać było jedynie jego oczy.
-Ach. Zapomniałbym. Jestem Hakuryuu. - Przedstawił się.

Czyli on też nie wiedział. Chyba jednak będę musiała podejść do planu. Pomyślała podirytowana akurat w chwili, kiedy ten drapał się po nosie. Już miała się oddalić, gdy ten chwilowo stracił opanowanie.
No, teraz to rzeczywiście zaczynam powątpiewać w Twoją "normalność", nieznajomy. Stwierdziła w duchu, równocześnie postanawiając przez jakiś czas mu towarzyszyć. Jeszcze coś sobie zrobi i będzie klops.
- Hmmm... na pewno? - spytała. Niepewność to całkiem normalna reakcja, jeśli ktoś chwile wcześniej mówi, że nie zna drogi, a moment później twierdzi, że wie jak trzeba iść. Postanowiła zaufać. Nie mogli się już bardziej zgubić, prawda?
- Shion. Miło mi - odpowiedziała machinalnie, po czym spytała:
- Lubisz czytać? Jakiś ulubiony autor, gatunek?
O czymś przecież trzeba rozmawiać. Nie miała ochoty iść w niezręcznym milczeniu.

Okej. Dobra. Zrozumiał, że to co zrobił mogło się wydawać dziwne. No ale cóż. Mówi się trudno i żyje się dalej.
-Tak. Na pewno. - Odpowiedział starając się uśmiechnąć. W cieniu kaptura, błysnęły jego białe zęby. Po chwili jego uśmiech zniknął i ruszył przed siebie.
-Miło mi Cię poznać. - Rzucił gdy mu się przedstawiła. Na następna dwa pytania potrzebował chwili namysłu. Chyba nie czytał jakichś konkretnych gatunków. No. Chyba, że fantasy.
-Ulubionego autora niestety nie posiadam, a odnośnie gatunku, to będzie to fantasy. - Powiedział skręcając w coraz to kolejne korytarze, aż znalazł się przy schodach.
-Już niedaleko. - Powiedział po czym wszedł na pierwsze piętro. Na najbliższym rozwidleniu skręcił w lewo i oto znaleźli się u celu podróży. Stali przed pokojem nauczycielskim.
-Proszę bardzo. - Powiedział i znów błysnął zębami.

Powiedział, że wie. Przyjęła do wiadomości, jednak rzuciła spojrzenie w kierunku tablicy. Do następnego. Możliwe, że już wkrótce... Pożegnała plan szkoły bez żalu. W końcu kiedyś spotkają się ponownie.
- Hmmmm... fantastyka. Nie jest źle. Właściwie, to chyba najprzyjemniejszy gatunek... - odparła wzruszając ramionami, choć po prawdzie sama była fanką. Zagorzałą fanką, ale o tym kiedy indziej.
Tak, na pewno niedaleko. Gotowa była się założyć, że za moment znajdą się w łazience, bibliotece, sali gimnastycznej, a tu proszę. Jednak pokój nauczycielski.
- Dobry jesteś, jak na kogoś, kto chwile wcześniej twierdził, że nie zna drogi... ale to pewnie taki żart dla nówek - skwitowała wypowiedź uśmiechem.
- Dzięki. Jakbyś kiedyś potrzebował towarzystwa, szukaj mnie... no, prawdopodobnie gdzieś wewnątrz szkoły - ponownie wzruszyła ramionami, po czym weszła do pokoju.
- Dzień dobry, nie wie może Pani, gdzie moja klasa ma zajęcia? Nazywam się Shion. Shion Mezame...

Cały czas zastanawiała go jej aura. Nie była to aura czysto ludzka. Ba. Ta nawet była dość znikoma. Przeważała ją aura...Zmiennokształtnych? Ale kiedy ona wyglądała normalnie. No cóż. Aury nie kłamią.
-To nie był żart. - Skwitował jej drugą wypowiedź. Ale cóż nie chciał się kłócić z nowo poznaną osobą. Podziękował jej słysząc jej następną wypowiedź i ruszył w innym kierunku szukając biblioteki. Idąc korytarzem wpadł na jakiegoś chłopaka, któremu rozsypały się książki. Przeprosił go po czym pomógł mu pozbierać jego własności. Kątem oka dojrzał książkę na temat magii uzdrawiającej i gdy upewnił się, że chłopak nie patrzy, schował ją pod bluzę. Gdy już zebrali wszystkie książki, podziękowali sobie i minęli się. W końcu Haku dotarł do celu wyprawy, czyli biblioteki. Wszedł do środka i zaczął się rozglądać. Gdy znalazł jakąś ciekawą książkę pakował ją do torby. Gdy już opuścił bibliotekę zaszył się na jednym z parapetów, po czym zagłębił się w lekturze.

Tymczasem Shion znalazła się wśród "swoich". Przedstawiła się, przywitała, zamieniła nawet kilka słów z nowymi znajomymi, ale lekcja organizacyjna - akurat na taką trafiła, czysty przypadek - szybko jej się znudziła, natomiast klasowi koledzy nie przypadli jej zanadto do gustu. Większość strasznie ułożona, interesująca się tylko i wyłącznie nauką. Żadnego życia towarzyskiego. Totalne zero. Tylko dobre stopnie. Okropność.
No, nareszcie. Wyrwała się z klasy przy pierwszej okazji, tj. dzwonku. I postanowiła tam nie wracać przez czas bliżej nieokreślony.
- Może poszukam biblioteki? - mruknęła, jednocześnie odrzucając ten pomysł. Nie chciało jej się. Usiadła na ławce i zaczęła przeszukiwać torbę w poszukiwaniu czegoś zdatnego do skonsumowania.
- Cześć, jesteś tu nowa?
Uniosła spojrzenie znad wnętrzności torby i napotkała dwoje, nieprzyjemnie przeszywających ją oczu.
- Owszem - odpowiedziała, wstając. Dziewczyna, która gapiła się na nią jak na kosmitkę była - delikatnie rzecz ujmując - dość osobliwa. Granatowe włosy, pistacjowe tęczówki, szminka w odcieniu fiołkowym. Nie ma co, przyjemne zestawienie kolorków...
- W takim razie powodzenia.
- Yyyyy... dzięki?
To było dziwne. I nie chciałaby powielać tego doświadczenia. Oddaliła się, odprowadzana uważnym spojrzeniem o barwie pistacji. Nie przeszła jeszcze dwudziestu kroków, a wpadła na identyczną laskę. Różniła się od wcześniejszej kolorem ust. Ta użyła liliowej pomadki.
- Witamy w Teachu - szepnęła, przechodząc obok.
Shion przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Jeszcze jeden taki numer i więcej moja noga tu nie postanie. Ruszyła dalej, aż - w końcu - dostrzegła znajomą twarz, a raczej znajomy kaptur.
- Pst...

Czytał właśnie książkę o historii medycyny. Był pod wrażeniem jak szybko ona ewoluowała. Nauczył się rozpoznawać wiele chorób, oraz poznał sposoby ich leczenia. Była to bardzo ciekawa książka, a jemu jako lekarzowi bardzo się przyda. Chciałby również spotkać jakiegoś łowcę, byleby martwego, aby poznać ich anatomię. To także bardzo go ciekawiło. Nie zwracał uwagi na uczniów przechodzących korytarzem. Oni również udawali, że go nie widzą. I bardzo dobrze. Albo może się bali. Kto to wie. Ziewnął cicho i nagle usłyszał czyjś szept. Odwrócił się w stronę dźwięku i ujrzał znajomą twarz.
-Tak? O co chodzi? - Spytał spoglądając w jej oczy. Czekał także na okazję aby się upewnić czy jest hybrydą dwóch ras. Wiedział to już od dłuższego czasu ale jakoś tak nie miał czasu aby się spytać. Wpatrywał się w dziewczynę zastanawiając się w jakim celu go zaczepiła. Może ma jakiś problem albo coś.

- Zauważyłeś może coś dziwnego?
Trudno było nie nazwać dziwnym tego, że wpadła na dwie dziewczyny, które przyglądały jej się z zastanawiającą uwagą, wcale do tego się z tym nie kryjąc. Może więc w tym miejscu było jeszcze więcej podobnych indywiduów? Stanowczo wolałaby nie.
- Przeszkadzam? - spytała, dostrzegając książkę. Jakoś wcześniej umknęła jej uwadze. Kolejne nieprzyjemne zjawisko. Do tej pory nie miała problemów z dostrzeganiem takich rzeczy, a więc nadal była pod wrażeniem granatowo-pistacjowych dam.
Ledwo zadała to pytanie, a ponownie poczuła na sobie badawcze spojrzenie. Tym razem należało do szatyna o oczach, o barwie cydru. Bardzo pięknych, a przy tym mrożących krew w żyłach.
Tu dzieje się coś niedobrego.Skwitowała.

-Coś dziwnego? - Spytał po czym zaczął rozglądać po ludziach naokoło. Faktycznie. Wyglądali jak dziwadła.
-Co to ma do cholery znaczyć? - Spytał marszcząc brwi, czego i tak nie było widać. Zastanawiała go ta dziwna aura unosząca się w szkole ale ją ignorował. Aż do teraz. Podrapał się nerwowo po policzku.
-Co? Nie, nie. Nie przeszkadzasz. Posłuchaj. Może uznasz mnie za wariata, ale w tej szkole jest coś złego. Coś..Coś co zmienia uczniów w...- Urwał, ponieważ nie mógł znaleźć odpowiedniego słowa aby opisać te dziwactwa więc tylko wskazał je palcem. Zatrzasnął książkę i schował ją do torby.
-Jak będziesz chciała, to mogę pomóc Ci się wydostać. Ale potem odpowiesz mi na kilka pytań, dobrze? - Spytał zeskakując z parapetu, a przy lądowaniu nie wydał żadnego dźwięku.

- Stać! - rozległ się krzyk na korytarzu - Lekcje trwają już od 20 minut! Co wy tu robicie?! - tym razem przez słowa przemawiało zirytowanie. Oczom Shion i Hakuryuu ukazał się mężczyzna średniego wzrostu, o bujnym zaroście i głębokich zielonych oczach.
- Jestem Irosen Natoki! Piastuje posadę dozorcy w tej iście doskonałej szkole. Nawet nie wiecie jakie macie szczęście by tu być!
Mężczyzna spojrzał na Mentora krzywiąc się na jego widok.
- Ty to chyba nie jesteś uczniem, nie?
Nagle na jego twarzy pojawił się gniew, Irosen błyskawicznie zaczerwieniał, wpatrując się w twarz Hakuryuu.
- Czy ten "jegomość" - prześmiewczo zaakcentował słowo - narzuca się panience? - zwrócił się do Shion - Jeśli tak już ja się z nim policzę! - warknął naprężając muskuły - Jeśli przeleciał cię strach, pamiętaj, że to nic dziwnego! Już nie tacy jak ty padali pod wpływem mojej pięści. Z takim chuderlakiem nawet nie nacieszę się walką! - zakończył atakując Mentora swoim piorunującym spojrzeniem. Nie czekając ani chwili dłużej zaczął wymachiwać dłońmi jak paralityk próbując zastraszyć przeciwnika swymi "zdolnościami" - znam tyle sztuk walki, że twój umysł nie będzie w stanie ich zliczyć! Na siłacza czy inteligenta nie wyglądasz, także radzę ci się jak najszybciej poddać, nim zakosztujesz smaku mej pięści!

Ciszę, która zawisła w powietrzu przerwał nagle czyjś krzyk. Spojrzał w stronę skąd dobiegł go czyjś głos. Oho. Szykują się kłopoty. Powiedział głos w jego głowie. Przyjrzał się mężczyźnie, który do nich podszedł
-Nie. Nie jestem uczniem. - Powiedział spokojnie po czym spojrzał na niego swoimi złotymi oczyma, w których można było dostrzec błysk rozbawienia. Patrząc na niego i słuchając jego następnej wypowiedzi starał się kontrolować i nie wybuchnąć śmiechem, a jego ostatnie słowa przelały czarę. Po prostu ryknął śmiechem na cały korytarz. Nie mógł się opanować, a po chwili zaczął go boleć brzuch. Zgiął się delikatnie do przodu, łapiąc brzuch rękoma i śmiejąc się jak nienormalny. Nie był w stanie się opanować. Patrzył na tego gościa, z manią wielkości i śmiał się. Po prostu się śmiał.

W głowie Hakuryuu rozległ się donośny głos: co Ty kombinujesz?! Jesteś Mentorem, wiesz?! Zostałeś stworzony by wspierać bogów i pomagać śmiertelnikom, a nie ich zabijać! Powstałeś by łagodzić konflikty, a nie je wszczynać!

---

Dozorca przygotowywał się do walki. Pewność siebie i duma były odczuwalne w promieniu kilometra, był całkowicie przekonany do swojego zwycięstwa. Nie było jednak pewne co zrobi Hakuryuu, czy złamie zasady Mentorów i zamiast pomagać postanowi siać zniszczenie, czy może zachowa się jak na prawdziwego Mentora przystało, odstąpi od pojedynku, przekonując swojego przeciwnika w łagodny sposób. Jedno było pewne, Hakuryuu zwyczajnym Mentorem nie jest, większość z jego rasy wykazuje się mądrością i stanowczością, on natomiast jest dość....nieprzewidywalny.
- I co spalony chłoptasiu?! Strach cię obleciał?! Zresztą czego można było spodziewać się po kimś takim jak ty! Wyglądasz na jakiegoś dziwaka! czerwone włosy! czarne..białko! Zakolczykowany! Przypalone pół ciała! Zakładam, że uciekłeś z cyrku!
Mężczyzna wpatrywał się prosto w oczy Mentora wymyślając na niego coraz to nowsze obelgi, tylko po to by sprowokować go do bójki.

Momentalnie przestał się śmiać, gdy w jego głowie rozbrzmiał czyjś głos. Ale kiedy ja nic nie robię. To ten koleś..On jest po prostu śmieszny.. Pomyślał, chociaż nie był pewny, czy ten ktoś usłyszy jego odpowiedź. Zerknął na owego osobnika i uśmiechnął się do niego. Nie miał zamiaru wszczynać z nim bójki. Spojrzał na niego i ziewnął znudzony jego obelgami.
-To co mówisz na prawdę nie robi na mnie najmniejszego wrażenia. Naśmiewasz się z tego, że mam spalone ciało. A wiesz jak to jest być palonym żywcem na stosie? Za pewne nie. Nie wiesz jak to jest, gdy ludzie się z Ciebie śmieją cały czas. Nie wiesz jak to jest zostać oskarżonym o nekromancję z powodu czystej ciekawości. - Mruknął i wywrócił oczyma.
-Poza tym. Mogę Ci to pokazać. - Rzekł i przymknął oczy. Woźny miał właśnie przed oczami scenę, w której haku rozkraja trupa, a do piwnicy wpadają żołnierze po czym go wynoszą, uprzednio pozbawiając go przytomności. Chwilę później wylewają na niego wiadro zimnej wody, rechocząc. Haku próbuje się bronić, lecz oni zamykają mu twarz, uderzeniem. Chłopak milknie i chwile potem zostaje przywiązany do słupa, znajdującego się na stosie drewna. Drewno zostaje polane olejem i podpalone. Hakuryuu zaczyna płonąć chwilę potem.

Mężczyzna całkowicie zignorował żalenie się Mentora - kolejny bity frajer - widząc jednak projekcję wizji, która przedstawił mu Hakuryuu całkowicie oniemiał. Wydawał się zdezorientowany, nie do końca świadomy tego co się stało. Zachowywał się tak jakby po raz pierwszy miał kontakt z magią.
- Czym ty jesteś?! Co to było?! Ty... zginąłeś? - zapytał niepewnie. Ludzie są świadomi istnienia magii, jednak duża część społeczeństwa nie miała z nią najmniejszego kontaktu. W końcu aż 80% przedstawicieli rasy ludzkiej rodzi się bez jakichkolwiek zdolności magicznych. Magia jest dla nich czymś niezwykłym, niesamowitym i zarazem bardzo odległym.
- Cholera jasna, czyli magia to nie kłamstwo. Chociaż! Może to jakaś sztuczka! Byle podrzędny magik potrafi zrobić iluzję! przepiłować piłą swoją seksowną partnerkę czy unieść ją w powietrze! Tworzenie jakiś tam iluzji to drobnostka!
Dozorca napiął wszystkie mięśnie świdrując wzrokiem Hakuryuu.
- Myślisz, że się tobie poszczęści!? Próbujesz zmylić mnie jakimiś głupimi sztuczkami i liczysz, że nagle o wszystkich zapomnę!? Ty parszywy tchórzu! Nie możesz zmierzyć się ze mną jak prawdziwy mężczyzna.
Wykrzyczał szykując piąstki.

Słysząc jego pierwsze pytanie otworzył usta i wydobył z siebie głos.
-Owszem. Już raz zginąłem. Myślisz, że fajnie było płonąć żywcem? - Spytał go i po chwili słysząc jego kolejną wypowiedź przestał się uśmiechać. Pokręcił głową zrezygnowany.
-Moja magia iluzji jeszcze nie jest na takim wysokim poziomie, żeby tworzyć nowe wizje. Jestem chwilowo w stanie pokazać Ci jedynie moje wspomnienia. To czy w nie uwierzysz czy nie, pozostawiam Tobie. - Rzekł ziewając cichutko. Słysząc jego następne słowa wydobył z siebie westchnięcie rezygnacji.
-Słuchaj, chcę to rozwiązać pokojowo. Nie każ mi używać siły. - Powiedział i dobył mieczy. Pochwy był wysmarowane olejem więc był w stanie je "podpalić". Jego pirokineza nie była aż tak rozwinięta, aby zrobić to bez wspomagaczy.
-Proszę Cię jeszcze, abym nie musiał tego używać. - Powiedział patrzą na niego smutnym wzrokiem.

Popatrzyła po osobnikach łażących po korytarzu i skinęła głową. Najwyższy czas się stąd zbierać, jednak nim przystała na propozycję chłopaka, ktoś zaczął wrzeszczeć. Właściwie, to wydzierać się głosem przypominającym zakatarzonego nosorożca po trudnej mutacji. Odwróciła głowę w kierunku kogoś, kto wykrzykiwał coś o lekcjach, ale nie była w stanie skupić się na bulgoczących słowach dozorcy. Sparaliżowało ją. Czuła narastający w brzuchu śmiech, który próbowała zdusić całą siłą woli, jaką dysponowała, zapominając na chwilę o oddychaniu. W tym czasie sytuacja powoli, ale nieubłaganie wymykała się spod kontroli, ponieważ Haku postanowił ujawnić nie tylko swoją moc, ale również broń. Śmiech zamarł jej na twarzy, kiedy wpatrzyła się w, na pewno bardzo ostrą - klingę...
- Wystarczy już Haku. Pan dozorca nie rozumie twoich żartów - rzekła, stanowczo łapiąc go za zdrową rękę, na wysokości łokcia.
- Przepraszam bardzo. Mój kuzyn wykazuję się dziwacznym poczuciem humoru i często wpada przez to w kłopoty... Tak naprawdę, to przyszedł żeby mnie odebrać, ponieważ od rana nie czuję się najlepiej. Proszę, oto zwolnienie z zajęć.
Kłamała jak z nut. Do tego zwolnienie było autentyczne, ponieważ rodzice zawsze ją w ten sposób zabezpieczali, na wypadek, gdyby rzeczywiście źle się czuła, a sami nie mogliby po nią przyjść. Teraz tylko musiała mieć nadzieję, że czerwonowłosy zachowa trochę zdrowego rozsądku i nie wypali z czymś głupim...

Patrzył w spokoju na owego osobnika, do momentu gdy poczuł, że ktoś łapie do za rękę. Spojrzał w oczy Shion lekko zdziwiony, ale jej następne słowa wszystko mu wyjaśniły. Ogień z kilng zniknął, a one nawet nie były gorące. Schował je w miejsce, z którego je wyciągnął i strzelił kręgami w szyi.
-Tak. Przyszedłem tu po nią. Zadzwoniła do mnie i powiedziała, że źle się czuje. - Powiedział wpatrując się w oczy woźnego. Nie chciał póki co walczyć. No i nie chciał walczyć z nim, ponieważ to żaden przeciwnik. Nie ma bladego pojęcia o magii, więc jest o wiele słabszy. Chłopak ziewnął cicho i zerknął na woźnego. Nie czekając już na odpowiedź ruszył z dziewczyną w stronę wyjścia.

Dozorca nie robił więcej problemów. Właściwie, to wyglądał na zbyt zszokowanego by zareagować, natomiast oni oddalali się w wystarczającym tempie, aby dopaść do drzwi i wyjść, zanim tamten w ogóle się ruszył.
- Jakoś poszło - stwierdziła Shion, uśmiechając się zadziornie do prowadzącego ją chłopaka, po czym oswobodziła dłoń z uścisku jego palców.
- To co teraz? - spytała, podążając za Haku. W końcu nie miała niczego innego do roboty. Sprawdziłą jeszcze tylko, czy na pewno wzięła swoją torbę. Miała ją, więc jeden problem z głowy.*
- W sumie, czemu nie skorzystać z okazji i nie pozwiedzać miasta? - mruknęła, zastanawiając się, czy Hakuryuu miałby na to ochotę, czy raczej niekoniecznie.

Gdy znaleźli się za drzwiami odetchnął cicho. Nie miał najmniejszego zamiaru wdawać się w bójkę. Spojrzał na swoją wybawicielkę z wdzięcznością.
-A no. Jakoś poszło..-Powtórzył za nią spoglądając jak zabiera swoją dłoń. Po chwili przeniósł wzrok na jej twarz i uśmiechnął się delikatnie.
-Nie mam pojęcia co teraz. - Odparł i podrapał się po potylicy. Rozejrzał się po dziedzińcu szkolnym i zastanowił się chwilę co mógłby robić teraz. Słysząc pytanie dziewczyny klasnął w dłonie.
-Świetny pomysł. Tylko, że nie za bardzo znam je i gdybym się pogubił czy coś, to się nie denerwuj. - Powiedział i zmierzwił jej grzywkę. Dopiero teraz zorientował się jak bardzo przypominała mu jego młodszą siostrę. Można stwierdzić, że w kąciku jego oka można było dostrzec łzę lecz wydawało się to tylko złudzeniem.